Victor Campenaerts gebruikt een modaliteit die langdurige hypoxische blootstelling (PHE) aan normobarische hypoxie wordt genoemd. PHE duurt maximaal 3 uur/dag en heeft een bereik van 12-10% zuurstof wat overeenkomt met een hoogte van ongeveer 4000-6000 meter. Intermitterende hypoxische blootstelling (IHE) bestaat uit het ademen van hypoxische lucht gedurende 5-6 min afgewisseld met het ademen van kamerlucht gedurende 4-5 min. De sessies duren meestal 60-90 min. Het artikel noemt de techniek die Victor gebruikt “intermittent hypoxic training” maar dit is niet correct omdat er niet wordt ingespannen onder hypoxische condities.

Normaal bevat de lucht op zeeniveau 21% zuurstof. Dit is altijd een moeilijk begrip. Waar gaat het nu om? De hoeveelheid zuurstof die een lichaam kan opnemen is afhankelijk van de druk en dus ook van het percentage. Een percentage is een gedeelte van een geheel. Het geheel is de barometerdruk en op zeeniveau is de barometerdruk, vandaag 769 mm Hg. 21% van deze druk is dus 161,5 mm Hg, dit is de zuurstofdruk. Wanneer iemand naar hoogte gaat zal de luchtdruk afnemen. Op 10.000 meter is de luchtdruk nog maar 25% van de luchtdruk op zeeniveau en eigenlijk kan niemand daar langer dan een paar minuten bij bewustzijn blijven. Victor zou volgens het artikel “trainen” op een hoogte van 10.000 meter. Of er daadwerkelijk 6% zuurstof wordt gebruikt betwijfel ik omdat iemand binnen een paar minuten bewusteloos zal zijn. Hij geeft wel aan in het artikel dat hij weinig kan dan prutsen met zijn gsm, concentreren is onmogelijk. In elk woord dat hij tikt, staat een schrijffout. “Het is telkens aftellen tot het voorbij is”. Dit zijn tekenen dat de hersenen onvoldoende zuurstof hebben om hun normale taken te vervullen.

Het doel is natuurlijk om zijn sportprestatie te verbeteren. Bärtsch et al.[1] beschrijven de effecten van intermittent hypoxia op basis van de literatuur. “Vijf van de zes gebruikte studies die IHE toepassen en vier goed gecontroleerde studies die PHE gebruiken, konden geen significante verbetering laten zien met deze modaliteiten van hypoxische blootstelling voor zeeniveau prestaties na 14-20 sessies van blootstelling, met uitzondering van zwemmers.”

Er wordt in het artikel geconcludeerd dat er geen direct of indirect bewijs is dat IHE of PHE significante fysiologische veranderingen veroorzaken die in verband kunnen worden gebracht met het verbeteren van sportprestaties op zeeniveau. Daarom kunnen IHE en PHE niet worden aanbevolen voor de voorbereiding van wedstrijden op zeeniveau. In een recente presentatie over dit onderwerp op het congres van Outdoor Medicine in Amsterdam, Medicine in Extremes 2020 door Alex Hutchinson stelde hij dat het vermogen om te overleven de belangrijkste eigenschap is die ten grondslag ligt aan grote prestaties op vrijwel elk gebied. De atleet die een bepaalde trainingstechniek gebruikt heeft vertrouwen dat deze techniek voor hem/haar werkt en kan daardoor in veel gevallen bereiken wat in wetenschappelijk onderzoek niet kan worden aangetoond en dus ook niet voor iedereen toepasbaar is. De drijvende kracht achter deze prestatie is daarom misschien wel het brein en niet het lichaam, “het uithoudingsvermogen is de strijd om door te gaan tegen een toenemende wens om te stoppen…”

1. Bärtsch P, Dehnert C, Friedmann-Bette B, Tadibi V. Intermittent hypoxia at rest for improvement of athletic performance. Scand J Med Sci Sports. 2008;18 Suppl 1:50-56.